ΟΜΗΡΟΣ

Η μοναξιά κι αυτή πλάσμα.

Του πόθου, του ονείρου.

Κάθε κατάκτηση και νοσταλγία μας.

Κάθε εγκατάλειψη μια νέα πατρίδα.

SOUND DESIGN

ADARCAH m7

ΟΜΗΡΟΣ

Κάθε κατάκτηση.

Κάθε νοσταλγικός διαβάτης.

Δυο μάτια σιωπηλά.

Κατευθύνουν δωροδοκούν.

Η μοναξιά κι αυτή πλάσμα.

Του πόθου, του ονείρου.

Κάθε κατάκτηση και νοσταλγία μας.

Μία εγκατάλειψη.

Το δάκρυ του αλήτη υπερβαίνει.

Δώρο της αλχημείας.

Κρύο ραβδί-βελόνι.

Τρυπά ακαθόριστα την ακοή.

Κάθε εγκατάλειψη μια νέα πατρίδα.

…

Δε θα λυγίσω.

Το κάθε απόθεμα υποβάλλω.

Στη δύναμη αποτάσσομαι.

…

Μα, να!

Ξεχάστηκα με αυτό το κομπολόι.

Συγχώρα με φίλε…

Μες στο ναυάγιο αυτό, είμαι ένας όμηρος.

Ένας λωτός μία κατάκτηση.

Μια εγκατάλειψη.

Ένα χαμόγελο κατώτερης ποιότητας.

Ένας Τρελός.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ

Παναγιωτης Αραμπατζης

ΦΑΟΥΛ

Τις απόχες που αρνήθηκα.

Δε θα χρωστώ.

Όταν δε βρίσκεις λογική.

Θα καταριέσαι αυτό το κόσμου.

SOUND DESIGN

labyrinth / adarcah

ΦΑΟΥΛ

[Εδώ, στο κόσμο αυτό.

Νεκροί που δραπετεύουν.

Να επιβιώσουν.

Από κρίματα, γέλια, σάλια.

Πριν να χαράξει.

Θα ζήσω άλλη μια ζωή.

Τα μάτια πριν κλείσω.

Θα σου αφήσω.

Ναι.

Ποιητική παρακαταθήκη.]

Όποιος διαλέγει.

Την ασκήμια.

Μοιάζει ωραίος.

Επηρεάζει.

Την αντίθεση!

Λιώνει σα το λαρδί.

Η φασολάδα.

Του κρυώνει.

Αυτός σιχαίνεται.

Και την πετά.

Ποια φωτιά λοιπόν να υποστηρίξω;

Ποια επαφή να φκιασιδώσω;

Τις απόχες που αρνήθηκα.

Δε θα χρωστώ.

Όταν δε βρίσκεις λογική.

Θα καταριέσαι αυτό το κόσμου.

Τρελός, Τρελός και εξαρτημένος.

Όπως κι εσύ άλλωστε.

[ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥΣ 

ΠΟΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙΣ]

[ΠΟΙΟ ΦΟΝΙΑ ΝΑ ΞΕΧΡΕΩΣΕΙΣ

ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙΣ]

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ
Παναγιωτης Αραμπατζης

ADARCAH - THE CHESS

Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω

Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω!

Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα

SOUND DESIGN

THE CHESS by ADARCAH

Τὸ σκάκι

Ἔλα νὰ παίξουμε...

Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου

Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη

Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη

Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου

Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου

Ἔχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ

πρὶν ἀπὸ μένα

Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω

Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω

Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω

ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει

δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη

γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ

ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις

Ἔλα νὰ παίξουμε...

Ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου

Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω!

Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα

Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω

Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω

Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω

ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει

δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη

γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ

ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις

Ἔλα νὰ παίξουμε...

Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα...

Μανόλης Ἀναγνωστάκης - Ποιήματα