27 September 2016

ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ...

... σα γνώστης
Κατακερματίζεις τα «εγώ» ...

SOUND DESIGN
Τη νύχτα τραβώντας το σύρτη 
Κεντάς το χάσμα 
Θηλιές και πόντους
Μετράς μέσα στον κόσμο 
Τα ξέχωρα και τα βασικά
Κι έτσι σα γνώστης
Κατακερματίζεις τα «εγώ»
Στο σάλο μέσα της αγνότητας
Σε έχουν όλοι αφορίσει 
Κι εσύ κρυφά πέφτεις και γονατίζεις 
Σιωπηρός σα ποιητής 
Βιβλία σα μαύρες τρύπες 
που δε στοιχηθήκανε ποτές.
Στα καταγώγια αλλοπαρμένοι 
Φρουρούν τις μηδαμινότητες
Μέσα σε φάρους κοσμικούς
Εκπτωτικό κουπόνι μοιάζω.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ


23 September 2016

Ποιός ...

Όμορφες μέρες έρχονται
Και πίσω μας αφήνουμε 
Κλαυθμούς.
Ποιος θεός ανατέλλει τη μέρα
Ποιος θεός σβήνει τις σκιές μας
Πόσος πόνος 
Πόση λύπη 
Πόση οργή.

SOUND DESIGN

Ποιός

Τελεία...
Όσο σε σκέφτομαι 
Βαριανασαίνω 
Το καταφύγιο
Για ένα τσιγάρο
Ένας δρόμος
Και να η προσμονή
Της λέξης.
Κι ο τούρκικος καφές
Μετράει πολλά στενά
Παραδίπλα.
Η κακόφημη γειτονιά
Τα καλά γειτονόπουλα
.δε ξέρω πόσο θα κρατήσει
Ένα η δυο λεπτά
Όχι. Όχι άλλες ώρες.
Βαριανασαίνω 
Χτύπαγε η καρδιά
Πιο δυνατά
Το κλαμπ
Τα πλουσιόπαιδα 
Το αλητάκι
Ξεγελάστηκε.

Όσο σε σκέφτομαι
Σούρουπο 
Και στη ψυχή ένας
Ήλιος
Φωτίζει τις σκιές μας
Όσο φτωχός κι αν είμαι.
Τόσο ηλίθιος και αχάριστος.
Ωχρά και γκρίζα χρώματα
Το καταφύγιο
Το αναρρωτήριο
Η λέξη
Η σκέψη
Ο πόθος
σβήνει τη δίψα.

Και το στομάχι
Θα είναι γεμάτο ως απάνω
Με μια μάζα 
Σκόνη
Πίσσα
Καφέ.

Πετρωμένοι φύλακες
Στις αντιρρήσεις
Τι θα μας βρουν άραγε
Ότι υλικό και στέρεο
Έχει πια τελειώσει
Μόνο κάποια 
Χαζά όνειρα
Ξέστρωτες αναμνήσεις
Χρόνια και χρόνια.

Οι σκιές
Αναπόφευκτες
Όσο πάλι 
Βαθαίνει το σκότος
Μέσα μας
Τόσο μια αστραπή
Περιμένει τους κατάδικους.

Δε θέλω να βάλω εδώ τελεία
Θέλω να σου γράψω 
Κάτι όμορφο
Κάτι όμορφο
Όμορφες μέρες έρχονται
Και πίσω μας αφήνουμε 
Κλαυθμούς.
Όπως και η άνοιξη
Εκείνο το φθινόπωρο
Που ξέχασα τη σάκα 
Με το δύσκολο πρόβλημα
Των μαθηματικών
Μα ενώ το πρόβλημα έχει λυθεί
Ο εκπρόσωπος της εποχής
Ακόμα τρέμει.
Το απροειδοποίητο τεστ. 

Σειρά τέταρτη
Μισώ
Μισεί
Μισούμε.
Το μπακάλη
Τον οδοντίατρο
Τον εισπράκτορα
Τον καθηγητή
Το χασάπη 
Τους μαστροπούς
Το μολυβένιο στρατιώτη.

Το χρέος του 
Η τσέπη τους.
Η τράπεζα
Η τσέπη 
Η τράπεζα
Το ΑΤΜ
Η τράπεζα
Το χρήμα.
Η εξουσία.
Χύμα η ντόπα

Ποιος θεός ανατέλλει τη μέρα
Ποιος θεός σβήνει τις σκιές μας
Πόσος πόνος 
Πόση λύπη 
Πόση οργή.

19 September 2016

Το παραμύθι της Άνοιξης.

Μπορώ 
Να πιστέψω
Σε έναν καλύτερο κόσμο.
SOUND DESIGN

Το παραμύθι της Άνοιξης.

Μπορώ 
Να πιστέψω
Σε έναν καλύτερο κόσμο.
Να καταρρεύσω Εμπρός του.
Ύστερα
Θα ελπίσω πάντοτε
Σε κάποιον θάνατο.
Ακάλεστο μουσαφίρη
Της γέννας σαλτιμπάγκο.
Ψευδοπροφήτη της χαράς.
Ως τότε 
Με δύο χέρια και δυο στόματα.
Αθάνατο κουβάρι 
υπέρ σελήνιο
Θα αμφιβάλλω για κάθε πράξη.
Για κάθε ιδέα. 
Για κάθε στίχο.
Άλλωστε όλα αυτά κάποτε 
Άχρηστα θα μείνουν
Αναμνήσεις υπόγειες
Του στρατού απέναντι.
Μπογιές ξεθωριασμένες.
Μα δες πως το άνθος θα πέσει 
Κατάχαμα θα σκουριάσει
Κάταπιε το γη!
Και το αμπέλι.
Κι αυτό ο άνθρωπος
Το έχρησε κρασί και μοίρα.
Ο πολύπαθος.
Μα τόσο ξέχασα 
Πως αύριο 
Θα είμαι πάλι μόνος.
Και του τεμπέλη το πιοτό
Στα χείλη σα σίχαμα.
Άσε με νύχτα.
Θα σου φορέσω ασήμι
Μετάξι μάλαμα
Θα μείνω εδώ.
Πριν χαράξει.
Να θυμάσαι πάντοτε σκλάβος
Του ονείρου.
Θα ελπίσω πάντοτε
Σε κάποιον θάνατο.
Μπορώ 
Να πιστέψω
Σε έναν καλύτερο κόσμο.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ


17 September 2016

ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

Δάσκαλε κάψε τα βιβλία
Κι εσύ ζητιάνε γράψε τα όλα.

Sound design

Στα μουδιασμένα σχολικά προαύλια
Θα μπαίνανε οι άνθρωποι
Μες σ’ ένα σκούρο αυτοκίνητο
Αμέθυστο απ’ το πιόμα το άπειρο
Θα είχα ένα σαξόφωνο
Κι εσύ ένα τρομπόνι
Τα τύμπανα που χτύπαγαν
Και το έγγειο μπάσο σκοτεινό
Γιορτή μεγάλη με φλογέρες, πιάνα
Χορεύτριες νεράιδες
Και δυο παλιάτσοι σ’ ένα φράκο να χωρούν.
Δάσκαλε κάψε τα βιβλία
Κι εσύ ζητιάνε γράψε τα όλα.

Παναγιώτης Αραμπατζής
ΑΠΟ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ 

13 September 2016

Ο ΕΝΟΧΟΣ ...

Μένεις αμόλυντος από κάθε κοινωνία.
Μα θα είσαι ο ένοχος.
Για τους ηλιθίους των καιρών.

SOUND DESIGN

Ο Ένοχος
6 Ιουνίου 2015 στις 3:04 μ.μ.

 Θυμάμαι ένα νου εφηβικό. Κρυφό, αμάντευτο. Σπίθα.
Αγιάτρευτα απροσάρμοστος.
Ακάλεστος επισκέπτης στα αποδυτήρια των επικίνδυνων.
Νεκρός κι ακόμα σα ταύρος ανασαίνεις.
Γάντια, έλεγχος, πειστήριο. Αυτοχειρία το αδίκημα.
Ενοχή, χειροπέδες, έμετος, προφυλακιστέος, υπάνθρωποι, σαχλοί και φαύλοι.
Ο ντουνιάς ολάκερος να σε δικάσει δε προλαβαίνει ανυπόμονος.
Πριν δικαστείς όμως.
Φευ! Πώς να το κρύψω;
Μένεις αμόλυντος από κάθε κοινωνία.
Μα θα είσαι ο ένοχος.
Για τους ηλιθίους των καιρών.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ

SOUND DESIGN  
Adarcah Ianku

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

9 September 2016

ΑΝΕΜΟΣ ...

Έλα κι ας είμαστε ως τα άκρα λαβωμένοι.
Εκεί θα φτάσουμε που κι η σιωπή σωπαίνει.
ΑΝΕΜΟΣ
Μες στων θνητών τη θλίψη και το πάθος.
Τρέχα αέρας παγερός -φθαρτός- ως μέγα λάθος.

Sound design

ΑΝΕΜΟΣ

(Σκότος της φαύλης γέννησης, το φως του ανέσπερου θανάτου)

Μες σε φαντάσματα σα κρίνος μου μιλάς.
Ως ανεμόμυλος που πολεμά από ζήλια.
Σε ένα μπουλούκι φλύαρο σιωπάς.
Γράφοντας γράμματα με ξεραμένα χείλια.

Πώς να μιλούσαμε μια τέτοιαν εποχή;
Οι ήρωες νεκροί στο τάσι μας κρυμμένοι.
Καθώς θα μας μοιρολογούνε παγωμένοι.
Στου κόσμου την ωραία τύχη ξένοι ουρανοί.

Περίμενέ με, στα ίδια χνάρια ταξιδεύω.
Κονιάκ και δυο τσιγάρα για το δρόμο κλέβω.
Έλα κι ας είμαστε ως τα άκρα λαβωμένοι.
Εκεί θα φτάσουμε που κι η σιωπή σωπαίνει.

Τέτοια σιωπή περίεργη και ξένη.
Εδώ που εμείς ξεχνάμε θολωμένοι.
Εδώ που τίποτα θαρρείς δεν απομένει.
Μία ζωή μονάχα, μηχανή σβησμένη. 

Στα αδύναμα, τα βραδινά, τα βήματά σου.
Κράτα εγκαρτέρηση Κιχώτη πάψε τα όνειρά σου.
Μες στων θνητών τη θλίψη και το πάθος.
Τρέχα αέρας παγερός -φθαρτός- ως μέγα λάθος.
Παναγιώτης Αραμπατζής

5 September 2016

TΗΕ BROKEN OAR - Henry Wadsworth Longfellow / OAR by ADARCAH [IANKU] / ΣΤΑΧΤΕΣ - Παναγιώτης Αραμπατζής

A poet wandered with his book and pen,
Seeking some final word, some sweet Amen,
Wherewith to close the volume in his hand.

Απαρνήθηκα ο ποιητής και στίχους ακόμα να γράψω νέους.
Ωραίους ντυμένους με πολύχρυση χλαμύδα βασιλέως.
Μα η αυταπάρνηση σε κάμνει ποιητή και αυτή μονάχα.

SOUND DESIGN

THE BROKEN OAR

Once upon Iceland's solitary strand
A poet wandered with his book and pen,
Seeking some final word, some sweet Amen,
Wherewith to close the volume in his hand.
The billows rolled and plunged upon the sand,
The circling sea-gulls swept beyond his ken,
And from the parting cloud-rack now and then
Flashed the red sunset over sea and land.
Then by the billows at his feet was tossed
A broken oar; and carved thereon he read,
"Oft was I weary, when I toiled at thee";
And like a man, who findeth what was lost,
He wrote the words, then lifted up his head,
And flung his useless pen into the sea.
HENRY WADSWORTH LONGFELLOW


ΤΟΥ ΘΛΙΒΕΡΟΥ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΥ Η ΠΙΟ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΑΛΛΑΞΙΑ

Κι αν κάποτε, κάποια τυχαία ώρα.
Με ρωτούσες τι είναι οι στίχοι. 
Τώρα ξέρω να σου πω.
Είναι μαγκιά πιο δυνατή κι απ’ τη μαγκιά.
Στου πεζοδρόμιου τα εκστατικά καμώματα.
Είναι σοβαρότητα ανεξήγητη από εκείνους.
Που μόνο σκοπό της ζωής –λένε-
Θέλουν να χαμογελούν αγαπημένοι.
Στων ξένων θεών και των θνητών τις συναθροίσεις ρητορεύουν.

3 September 2016

Η σήψη - Παναγιώτης Αραμπατζής

Πέτρες τα λόγια μας.
Πέτρες που σαν από παιδιά.
Μας μάθανε να χτυπάμε.
Κι άναβε το στυλό από οργή.
SOUND DESIGN

Η σήψη

(Φωνές και ζάλη.
Οι άνθρωποι γιορτάζουν.
Οι εργάτες βαμμένοι χρώμα μωβ.
Η κυρία βασιλική αντιδρά στο μέλλον.
Δε ζητιανέψαμε το ψωμί μας.
Ο θεός μας το δικαίωσε.
Στόματα και φλόγιστρα.
Πάνω στην πιο περίεργη λάμψη του ήλιου.)

Σε βλέπω πως περιμένεις.
Τα μάτια σου ετοιμοπόλεμα.
Σε ξέρω, όσο εσύ.
Μέσα σου βλέπω ένα παλιό εαυτό δικό μου.
Μα τι στερεύει; Το νερό; Η τροφή; Η φύση; 
Ούτε ο πόλεμος.
Η γαλήνη της φωνής σου καρτερική.
Γράμμα προς φίλους πια νεκρούς.
Ξεχασμένος.

Η σκέψη.
Η σκέψη πως σε σέρνει στα στερνά.
Η σκέψη και η αφάνεια.
Η δόξα ζυγίζει τη φύση.
Σα τη πιο νεκρή απάθεια.

Κάποτε ένας άνθρωπος.
Πολλές ιστορίες.
Κυριακάτικες περιέπλεξε.
Ιστορίες αμαρτύρητα παράξενες.
Η ζωή που τον λύτρωσε.
Και ο ήλιος που τον φώτισε.
Τόσο λαμπρός.

Τα βιβλία μας πουλήσαμε.
Πέτρες τα λόγια μας.
Πέτρες που σαν από παιδιά.
Μας μάθανε να χτυπάμε.
Κι άναβε το στυλό από οργή.

Γυρνάς από την κόλαση.
Ψάχνοντας την ακρίβεια της ζωής.
Ο λόγος που σπέρνει.
Σα μαραμένος περιμένει τώρα.
Σα ψοφίμι στο δρόμο.
Που και οι κούρσες αποφεύγουνε.
Μα όμως αλήθεια γνωρίζω να σωπαίνω.
Ταξίδια να ονειρεύομαι. Κι αυτό κρυφά.
Ποια προσευχή να με γλιτώσει πια εμένα;
Ποιο συνονθύλευμα να με δεχτεί;
Ούτε και συ θεέ μου δε θες να με ακούς.
Δεν έχω λόγια άλλα να σου πω.

Μα οι άνθρωποι λογίζονται.
Και κάνουν πράματα άθλια.
Καμιάν αγάπη δε κρατούν.
Δε με απαντούνε.
Τις νύχτες.
Στο μαξιλάρι σκεπτικοί.
Συγκρούονται και μαγκώνουνε.
Στα Ιερά σου αντίκρυ.

Δεν ήταν θρυλικοί τύραννοι.
Μα όπως απόψε.
Προσπαθώ να σε κοιτάξω. 
Στου ουρανού τα σκαλοπάτια.
Τι σήψη. Λέω. 
Γυρνάω αλλού το βλέμμα. 
Δεν ήμουν το αγνό σου αρνί;
Το χαρωπό πιστό σκυλί σου;
Σου φωνάζω. Μη με ξεχνάς.
Μα τίποτα.
Πες μου, εκείνα τα τραγούδια για να ψάλλω.
Πώς να μη μείνω απόψε πάλι δακρυσμένος;
Ο λόγος μου δεν είναι αγαπητός σε σένα.
Πάλι ξεχνάω κι αντιλέγω, φοβάμαι τη σήψη του μυαλού.
Τραγούδια λύπης θλιβερής ακατάπαυτα.
Μα ευχαριστώ ούτε να πω δε ξέρω.
Να ήμουν πουλί θα κούρνιαζα.
Στην ομορφιά σου απέναντι.
Μια σιγανή ευχή θανάτου.
Κι ένα στερνό στο στήθος φυλαχτό.
Και να σιωπώ να μάθω.
Και να σιωπώ να μάθω.

Ποια κοινωνία να υποστηρίζεις;
Ποιον άνθρωπο; 
Ποια αντρίκια λόγια; 
Και τα δικά μου, λίγα, στενά.
Ποιος κίνδυνος να με καλεί;
Ποιος να με προστατέψει;
Φοβάμαι τόσο δυνατά.
Ντρέπομαι μα σου το λέω.
Τι όμορφη ζωή παρθένα που μου έδωσες.

1 September 2016

Χιμαιρα - chimera trio

ΑΛΜΠΟΥΜ

ΑΛΜΠΟΥΜ


ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΤΣΙΑ - ΦΩΝΕΣ / impressions by adarcah [ianku]

SOUND DESIGN

ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΤΣΙΑ 

Ο Αντόνιο Πόρτσια γεννήθηκε το 1886 στην Καλαβρία της Ιταλίας αλλά νέος ακόμα μετανάστευσε στην Αργεντινή, όπου κι έζησε την υπόλοιπη ζωή του. Άνθρωπος απλός, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, άσκησε διάφορα χειρωνακτικά επαγγέλματα και έγραψε ένα και μοναδικό μικρό βιβλίο αφορισμών στα ισπανικά , τις Φωνές. Πέθανε το 1968. 

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΚΤΟ