20 August 2016

Ημερολόγιο Νο 11 - ΠΡΟΣΕΧΕ ...

Τι περιμένει ο ανθός την άνοιξη-
τα φύλλα το φθινόπωρο.


ΩΔΗ ΔΕΚΑΤΗ-ΟΓΔΟΗ

Μπορούμε από την άλλη πλευρά να δούμε. 
Τι περιμένει ο ανθός την άνοιξη-
τα φύλλα το φθινόπωρο.
 Ίδιοι και ξένοι τόσοι αναγνώστες των βιβλίωντριγυρνούμε-
αλώβητοι από κάθε νεύμα.
 Ασυγκράτητοι και ψεύδορκοι.
Σκεπασμένοι σε ένα σακάκι καπνισμένο.
Κάθε μέρα ψεύτες.
Μα κοίταξε, η εξουσία που τα λόγια σημαδεύουν, 
νόμοι ανάξιοι στις εκβολές της πλάσης.
 Πρόσεχε.




Κατηγορίες , ,
at
No comments :

11 August 2016

ΔΡΟΜΟΙ ΑΤΕΡΜΟΝΕΣ - Παναγιώτης Αραμπατζής

Κοινωνία μας κατάντησες.
Τυφλούς οδηγούς.
Αφελέστατους υποτελείς
Της τελευταίας κατοικίας. 
SOUND DESIGN

Δρόμοι ατέρμονες 

Ξέρεις 
Στην ίδια διαδρομή 
Καιρό πολύ
Σε ψάχνω.
Φτάνοντας στο κενοτάφιο
Ο  θρήνος
Υποδεικνύει 
Κάθε άφιξη.
Τυφλοί παραστάτες
Ύστερα, από τα υπόγεια κανείς
Δραπετεύει ακίνδυνα.
Μαύρα σκυλιά 
Κοινωνία μας κατάντησες.
Τυφλούς οδηγούς.
Αφελέστατους υποτελείς
Της τελευταίας κατοικίας. 
Ως άνθρωποι. Άνθρωποι ονειρευτές 
Της μοναχικής λυτρώσεως. 
προς την οριστική, τέλεια, αναπόφευκτη απουσία .
Πητ Αραμπατζής
28/05/2016
Κατηγορίες , ,
at
No comments :

10 August 2016

ΠΕΣΙΜΟ ΣΤΑ ΛΥΟΜΕΝΑ - Παναγιώτης Αραμπατζής

Όποιον δρόμο και αν πάρουμε -ακούς;- η τελεσίδικη απόφαση, η χροιά στη φωνή μας, θα μαρτυράει, πως το τέλος το
είχαμε επιλέξει πολύ πριν, το πέσιμο.
ΑΚΟΥΣΤΕ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Αν σε σημάδευε εκείνη τη νύχτα αντί, για έμενα;
Εγώ ξάπλωσα στη λάσπη, βυθίστηκα παθιασμένος, στο κορμί του πόθου μου, πίσω από τα κάγκελα, μα πες.
Τι θα σε είχε σκιάξει πια περισσότερο από μια κάνη έτοιμη να δικαιώσει ένα φονιά;
Δικαίως ασχολείσαι, ως κοινωνικός φορέας, προς απάντηση, δικαιώνεις το σύστημα. Θα πίστευες εμέ, ή έναν άλλον;
Και τελικά πες μου απόψε-να. Ποιον έρημο δρόμο θα είχα πάρει.
Ποια ηδονή, πες, δικαιολογείς στο πρόσωπό μας; Ποια ηδονή που ξημερώνει, και τα κόκαλα όπως σάπια, τρίζουνε.
Στον ίσκιο της δικαιοσύνης.
Ποια απάντηση προσμένεις; Τι απόκριση καρτερώ… «φίλε», μαζί σου και στον παράδεισο, επίπληξη ή αναπροσαρμογή; Δεν έχουμε καμιά επιλογή.
Όποιον δρόμο και αν πάρουμε -ακούς;- η τελεσίδικη απόφαση, η χροιά στη φωνή μας, θα μαρτυράει, πως το τέλος το
είχαμε επιλέξει πολύ πριν, το πέσιμο.
Ξέρουμε και οι δύο πως «ο φονιάς» δε θα σε ψάξει, μα εμάς ως και στην κόλαση. Σε περιμένω λοιπόν στην κόλαση.
Χωρίς λόγο σε είδα να πλανιέσαι. Και είναι κι αυτό μια φυλακή, περάστε.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ

ΑΚΟΥΣΤΕ 



Κατηγορίες , , ,
at
No comments :

7 August 2016

alexandria 391 AD - adarcah [ianku] - What shall become of us now without barbarians...

What shall become of us now without barbarians.
SOUND DESIGN

Because night fell and the barbarians didn't come.
and some people came from the borders,
and said that there are no barbarians anymore. 
What shall become of us now without barbarians.
Τhose people were some sort of solution.

Constantine P. Cavafy

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ
Περιμένοντας τους Bαρβάρους










Κατηγορίες , ,
at
No comments :

4 August 2016

Ὁ Οὐρανός - Μανώλης Αναγνωστάκης / adarcah [ianku]-ωρα μηδεν (time zero)

Τὸ δικό μας τὸ δάσος δὲν τὸ κρύβει ὁ οὐρανός.
Δὲν περνοῦν ἀπὸ δῶ ξυλοκόποι.
SOUND DESIGN
adarcah [ianku]-ωρα μηδεν (time zero)

Ὁ Οὐρανός

Πρῶτα νὰ πιάσω τὰ χέρια σου
Νὰ ψηλαφίσω τὸ σφυγμό σου
Ὕστερα νὰ πᾶμε μαζὶ στὸ δάσος
Ν᾿ ἀγκαλιάσουμε τὰ μεγάλα δέντρα
Ποὺ στὸν κάθε κορμὸ ἔχουμε χαράξει
Ἐδῶ καὶ χρόνια τὰ ἱερὰ ὀνόματα
Νὰ τὰ συλλαβίσουμε μαζὶ
Νὰ τὰ μετρήσουμε ἕνα-ἕνα
Μὲ τὰ μάτια ψηλὰ στὸν οὐρανὸ σὰν προσευχή.
Τὸ δικό μας τὸ δάσος δὲν τὸ κρύβει ὁ οὐρανός.
Δὲν περνοῦν ἀπὸ δῶ ξυλοκόποι.

*Μανόλης Αναγνωστάκης

ΔΕΙΤΕ ΣΤΟ FACEBOOK

Κατηγορίες , ,
at
No comments :

2 August 2016

ΣΤΑ ΣΤΑΡΟΧΩΡΑΦΑ - ΝΟ ΟΝΕ

 ... το παιδί εκείνο.
Που στα ενδότερα, βαθύτατα.
Λαθραίο σπαράζει για ζωή ... 
SOUND DESIGN
Adarcah Ianku - facebook

ΣΤΑ ΣΤΑΡΟΧΩΡΑΦΑ
Μετά την άνοιξη.
Καθώς οι παπαρούνες.
Θα ξηραίνονται.
Μετά το θέρος.
Τη νέα σοδειά.
Τη φύρα και τα κέρδη.
Άρχισαν πάλι και οι βροχές.
Και οι ποιητές αρχίζουνε.
Να επιστρέφουνε στο οικείο περιβάλλον.
Μα εδώ.
Σε αυτό το δωματιάκι.
Εγώ ανήμπορος σε όλα αυτά.
Της ζήσης τα ωραία να συμβάλλω.
Κάθομαι και αναλογίζομαι.
Πως έφυγε ακόμα ένα καλοκαίρι.
Ένα βαρύ φορτίο.
Χωρίς επιστροφή.
Και αναθυμούμαι τώρα.
Που το φθινόπωρο ξοδεύει τα χρόνια μου.
Χωρίς πια εφηβικές ονειρώξεις.
Παιδιαρίσματα, ερωτοτροπίες.
Κυρίως χωρίς ψεύδη απεχθέστατα.
Με μια καρδιά χωρίς προορισμό.
Πως θα έπρεπε να μάθω.
Να αδικώ το παιδί εκείνο.
Που στα ενδότερα, βαθύτατα.
Λαθραίο σπαράζει για ζωή.
 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ 

Κατηγορίες , ,
at
No comments :
Subscribe to: Posts ( Atom )