Αν σε σημάδευε εκείνη τη νύχτα αντί, για έμενα;
Εγώ ξάπλωσα στη λάσπη, βυθίστηκα παθιασμένος, στο κορμί του πόθου μου, πίσω από τα κάγκελα, μα πες.
Τι θα σε είχε σκιάξει πια περισσότερο από μια κάνη έτοιμη να δικαιώσει ένα φονιά;
Δικαίως ασχολείσαι, ως κοινωνικός φορέας, προς απάντηση, δικαιώνεις το σύστημα. Θα πίστευες εμέ, ή έναν άλλον;
Και τελικά πες μου απόψε-να. Ποιον έρημο δρόμο θα είχα πάρει.
Ποια ηδονή, πες, δικαιολογείς στο πρόσωπό μας; Ποια ηδονή που ξημερώνει, και τα κόκαλα όπως σάπια, τρίζουνε. Στον ίσκιο της δικαιοσύνης.
Ποια απάντηση προσμένεις; Τι απόκριση καρτερώ… «φίλε», μαζί σου και στον παράδεισο, επίπληξη ή αναπροσαρμογή; Δεν έχουμε καμιά επιλογή.
Όποιον δρόμο και αν πάρουμε -ακούς;- η τελεσίδικη απόφαση, η χροιά στη φωνή μας, θα μαρτυράει, πως το τέλος το είχαμε επιλέξει πολύ πριν, το πέσιμο.
Ξέρουμε και οι δύο πως «ο φονιάς» δε θα σε ψάξει, μα εμάς ως και στην κόλαση. Σε περιμένω λοιπόν στην κόλαση.
Χωρίς λόγο σε είδα να πλανιέσαι. Και είναι κι αυτό μια φυλακή, περάστε.
Πί.Αρζέζ. 25/11/2013
No comments :
Post a Comment