ΤΟ ΖΥΓΙ

Στων ημερών τις φυλακές μια ηλιαχτίδα.
Ένα απόμεινο κάλεσμα στων φράσεων τις νιώσες.
Στης επιφάνειας τα μπορντέλα.
Ζωές κλαψιάρες  νύχτες μαζωμένες.
Θαλασσιοί αφροί μαζεμένοι.
Σαν ήπειροι ανθρώπων.
Στων γοργόνων τα καλέσματα.
Ψίθυροι στη χαζή μοναξιά μας.
Κουμαντάρουν του ρεύματος τα αισθήματα.
Το βράδυ σκουριασμένα μαχαίρια βγάλαμε και τα ματώσαμε.
Τις φορές να θυμάσαι στους βωμούς της ειλικρίνειας τι θάψαμε.
Βαθιά μα πρακτικά.
Κι όταν θελήσαμε τις δολερές γυναίκες στο πέραμα του ερώτα.
Φώναξέ με λοιπόν μια ευκαιρία αν έχω να ξανατραγουδήσω.
Έχε με.
Σήμερα οδύνη φόρεσα μικρή και ξεβρακώθηκα στη γη σου.
Μα αυτό που θες θαρρώ να πεις μοιάζουν με πέτρες γυάλινες.
Στου θυμού τα κλάματα.
Ποια ζυγαριά λοιπόν θα μας ζυγίσει;
Μα προτιμήσαμε την όψη μιας θρησκείας  που ζει στους τόπους των νεκρών.
Μα προτιμάς τα θέλοντα πάντα κι όχι τα φρόνιμα και τα άγια.
Ξέρουμε δίκαιο δεν υπάρχει μα νιώθουμε τόσο μα τόσο νοσταλγοί.
Αν τέλος γροικώ και γροικούμε πως ίσως εδώ στων θεριών τα καλέσματα.
Είμαστε τόσο σιωπηλοί

adarcah. the imperatives of an era