Για εμάς, η λέξη Χίμαιρα, συντροφεύει τις έννοιες της «νόησης του ανέγγιχτου» και της «πρακτικής του εφαπτόμενου» σε αυτό. Ο ήχος που πολλά χρόνια σιγοκαίει στα σωθικά μας -κάρβουνο πυρωμένο μέσα στις στάχτες μας-, μπορεί να λάβει πολλές εξηγήσεις, πολλά προσωπεία του ακόμα μπορούν να φορεθούν.
Εγώ το ονομάζω Hip-fuzion, ο Υπερβάτης progressive hip-hop, εσύ μπορείς να το αποκαλέσεις όπως σου κάνει (από τη στιγμή που ακούς ένα τραγούδι συμμετέχεις σε αυτό). Και δεν έχει καμία σημασία, όπως θα συμφωνείς η «ταμπέλα».
Εμείς, με τα βιώματα, τις νότες, τις αποσκευές τελικά που κουβαλάμε –διαβάτες- προσπαθούμε μέσα σε κάθε βήμα να παραχωρήσουμε ένα ανοιχτό μικρόφωνο, μία ακόμα ανάσα, αρχικά και με αποδέκτες εμάς. Όλους εμάς.
Θα κάνω πέρα τις φωτιές δε θα λυγίσω
Λέω σα κλόουν υποταγμένος στο καθρέπτη
Θα σβήσω το άχρηστο υποδειγματικό χαμόγελο
Και τελευταίος θα χαθώ πριν να χαράξει.
Κι oσο να λέω αυτά τα λόγια αναρωτήθηκα
Καρδιά αν έχω από λάσπη ή από ατσάλι
Σαν σε κοιτώ σ' αυτά τα μάτια τα φλεγόμενα
Ως ένα δάκρυ ποτισμένο στο βαμβάκι...
ΠΙ ΑΡ
No comments :
Post a Comment