Από τις αγωνίες τα όνειρα και τις αυταπάτες, μέχρι το πιο ρεαλιστικό και σκληρό εφιάλτη, ψευδαισθήσεις και πραγματικότητα εδώ γίνονται ένα, γιατί, αν η πραγματικότητα του ενός δε μπορεί να αγγίξει τον άλλον, τα εγκόσμια θα ήτανε άχρηστα κεκτημένα μιας αρρωστημένης φαντασίας, η οποία έτσι κι αλλιώς δεν απέχει από τη φυγόκεντρη δύναμη που εκτροχιάζει τη κοινωνική συναίσθηση
Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΜΟΥ
Οι φίλοι μου ήταν πάντα μονοι
Πάντα μες στο φαρδύ καπέλο της νόησης κοιμισμένοι
Ανήμποροι πια ...
ξέχασαν τα φυλακτά τους στην άλλη πλευρά του δρόμου
Ξεχαρβάλωσαν την πόρτα και με περιμέναν.
Οι φίλοι μου ήταν το πακέτο τα τσιγάρα και το ποτήρι το κρασί
Με περιμένουν κάθε μέρα και μου υπόσχονται μια τύψη συντρόφια.
Οι φίλοι μου ήταν αλητες μικροί παλιάνθρωποι
Ξενύχτες στην επιφάνεια της ζωής
επαναστάτες,
Κουρασμένα βόδια πριν και μετά τη γνώση
Ειδήμονες των στιγμών παραβάτες κι αστυνόμοι.
Οι φίλοι μου ποτέ γραπτό λόγο δε διαβάσαν
Γυρνώντας στα υπόγεια νωρίς χαράματα
Γνωρίσανε τη φύση ονειροπαρμένοι.
Οι φίλοι μου με άφησαν
Άκουσαν πως γεννήθηκα Δευτέρα
Συμβουλάτορες γενίκαν με πικράνανε.
Η φίλη μου είναι η άνοιξη
Κερνά σκοπούς σα δώρα στο μυαλό μου
Όμως οι φίλοι δε νοιαστήκαν.
Οι φίλοι μου ήρθαν δειλινό
Και κουρασμένοι στη σιωπή μου ξαποστάσαν
Ήπιαν με πάθος το κρασί και τα τσιγάρα φούμαραν και φύγαν.
Η φίλη μου είναι η σιωπή
Ξεντύθηκε μεσάνυχτα
Με πάθος ξάπλωσε μαζί μου
Πρωί ξημέρωσε κοιμόταν
Της έφτιαξα καφέ βαρύ
Και γέλασε αφήνοντας μου
Ουλές σημάδια.
Ο φίλος μου είναι το χαρτί
Με κέρασε κενό
Μα εγώ το γέμισα με μολυβιά φτερά.
Ξεχνώντας ήρθε Κυριακή
Στο παραθύρι το κλειστό
σε ξανά-αντίκρισα κι έγνεψα για να δω
Το ζωηρό το βλέμμα σου.
Ο φίλος μου είναι ο ήλιος μας
Στη συννεφιά αναπαύεται
Και λάμπει μες στο κρύο
Χειμώνες που προσμέναμε να ερθούν
Διωγμένοι τραβηχτήκαμε
Χωρίς μια λέξη να σκεφτούμε.
Ο φίλος μου είναι ο ήλιος μας.
Οι φίλοι μου είναι δαίμονες
Ξάγρυπνοι ακούραστοι φρουροί
Με αποτελειώσανε στο κλάμα
Και τα δικά τους γέλια φόβια και τρελά.
Οι φίλοι μου είναι δαίμονες
Με περιμένουν αιώνες να πεθάνω
Για να μου αφήσουνε στη λόγχη
Του θανάτου το αποτρόπαιο έγκλημα.
Ο δρόμος είναι έρωτας
Οι φίλοι μου είναι δρόμοι
Και ο έρωτας πως μας ξεχνά.
Οι φίλοι μου ήταν πάντα μονοι
Πάντα μες στο φαρδύ καπέλο της νόησης κοιμισμένοι
Ανήμποροι πια ...
ξέχασαν τα φυλακτά τους στην άλλη πλευρά του δρόμου
Ξεχαρβάλωσαν την πόρτα και με περιμέναν.
Οι φίλοι μου ήταν το πακέτο τα τσιγάρα και το ποτήρι το κρασί
Με περιμένουν κάθε μέρα και μου υπόσχονται μια τύψη συντρόφια.
Οι φίλοι μου ήταν αλητες μικροί παλιάνθρωποι
Ξενύχτες στην επιφάνεια της ζωής
επαναστάτες,
Κουρασμένα βόδια πριν και μετά τη γνώση
Ειδήμονες των στιγμών παραβάτες κι αστυνόμοι.
Οι φίλοι μου ποτέ γραπτό λόγο δε διαβάσαν
Γυρνώντας στα υπόγεια νωρίς χαράματα
Γνωρίσανε τη φύση ονειροπαρμένοι.
Οι φίλοι μου με άφησαν
Άκουσαν πως γεννήθηκα Δευτέρα
Συμβουλάτορες γενίκαν με πικράνανε.
Η φίλη μου είναι η άνοιξη
Κερνά σκοπούς σα δώρα στο μυαλό μου
Όμως οι φίλοι δε νοιαστήκαν.
Οι φίλοι μου ήρθαν δειλινό
Και κουρασμένοι στη σιωπή μου ξαποστάσαν
Ήπιαν με πάθος το κρασί και τα τσιγάρα φούμαραν και φύγαν.
Η φίλη μου είναι η σιωπή
Ξεντύθηκε μεσάνυχτα
Με πάθος ξάπλωσε μαζί μου
Πρωί ξημέρωσε κοιμόταν
Της έφτιαξα καφέ βαρύ
Και γέλασε αφήνοντας μου
Ουλές σημάδια.
Ο φίλος μου είναι το χαρτί
Με κέρασε κενό
Μα εγώ το γέμισα με μολυβιά φτερά.
Ξεχνώντας ήρθε Κυριακή
Στο παραθύρι το κλειστό
σε ξανά-αντίκρισα κι έγνεψα για να δω
Το ζωηρό το βλέμμα σου.
Ο φίλος μου είναι ο ήλιος μας
Στη συννεφιά αναπαύεται
Και λάμπει μες στο κρύο
Χειμώνες που προσμέναμε να ερθούν
Διωγμένοι τραβηχτήκαμε
Χωρίς μια λέξη να σκεφτούμε.
Ο φίλος μου είναι ο ήλιος μας.
Οι φίλοι μου είναι δαίμονες
Ξάγρυπνοι ακούραστοι φρουροί
Με αποτελειώσανε στο κλάμα
Και τα δικά τους γέλια φόβια και τρελά.
Οι φίλοι μου είναι δαίμονες
Με περιμένουν αιώνες να πεθάνω
Για να μου αφήσουνε στη λόγχη
Του θανάτου το αποτρόπαιο έγκλημα.
Ο δρόμος είναι έρωτας
Οι φίλοι μου είναι δρόμοι
Και ο έρωτας πως μας ξεχνά.
No comments :
Post a Comment