Γυριζει το κεφαλι πηγαινοντας, μας βλεπει να πηγαινουμε κι εμεις και τρομαζει που ακολουθουμε. Δεν αναρωτιεται το για πού.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Γυριζει το κεφαλι πηγαινοντας, μας βλεπει να πηγαινουμε κι εμεις και τρομαζει που ακολουθουμε. Δεν αναρωτιεται το για πού. Γυριζει προς τα εκει που ερχομαστε. Αν ειναι για παρεα, λεει, δεν εχει σημασια, μας λεει, εχουμε να πουμε πολλα. Εγω, που φοβηθηκα το μελλον, λεει, νομιζα πως εσβηνα, μεχρι την τελευταια στιγμη στιχο-στιχο, το γραναζι, την ερημο, του θριαμβου τους την τελετη, την εξασφαλισμενη σοδεια. Τοτε που θα μοιραζονται τους αρτους των αριθμων. Αν ειναι για την παρεα, λεει, δεν εχει σημασια, λεει, θα εχουμε τουλαχιστον να λεμε πολλα. Οσο απομακρυνομαστε απο εκει. Απο μιαν αναμεικτη. Θετη. Θειαφισμενη ευτυχια. Βρωσιμη εν τω τελειω της σιωπης καιρω.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΝΤΑΒΕΑΣ
ΔΕΙΤΕ
Αναχώρηση τελεσίδικη.
Οριστική και θαρραλέα.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
31 Μαρτίου 2012 στις 2:10 π.μ.
Άξαφνου μπήκε στο δωμάτιο.
Άλλαξε τακτικά την επίσημη του φορεσιά.
Φόρεσε τις άπλυτες πυτζάμες.
Το λευκό σκουφί του.
Έκατσε στην πολυπόθητη καρέκλα.
Σήκωσε το αριστερό μανίκι.
Έπειτα κρύβοντας μια παράταιρη σφραγίδα.
Στο συρτάρι, άφησε το χρόνο να κυλήσει.
Ένα-δυο λεπτά, άσκοπες μοίρες που διαγράφουνε.
Τα ακριβά ελβετικά ρολόγια.
Ελαφριά πατώντας έφτασε γρήγορα στο υπόγειο.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι και κοιμήθηκε.
Πόσος χρόνος.
Πόσα τάλαντα.
Πόση αυταρέσκεια.
Σε μια παρθένα αποσιώπηση.
Αναχώρηση τελεσίδικη.
Οριστική και θαρραλέα.
(σάμπως «κι εμείς κάτι κερδίσαμε».
Να αντέχουμε- να αντέχουμε- να αντέχουμε.
Ποιο μήλο, ποια Εύα, ποιο φίδι;)
Ύστερα πέρασαν χρόνια.
Μια μέρα γεννιέσαι και κηδεύεσαι μονάχα.
Τόσο αλαζόνας, πράος.
Ξεβράκωτος με ένα πορνίδιο.
Θαμμένος τόσο βαθειά από τα γεννοφάσκια.
Στο τέλειο τέλος εμπλεκόμενος τεχνοκράτης.
Τόσο πολύ, όσο μονάχος `συ θα ορίσεις.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ
LISTEN TO
ADARCAH. CAUSTIC MACHINERY BIRTH INCLUSIONS
No comments :
Post a Comment