Πόσος χρόνος.
Πόσα τάλαντα.
Πόση αυταρέσκεια.
Σε μια παρθένα αποσιώπηση.
Αναχώρηση τελεσίδικη.
Οριστική και θαρραλέα.
Να αντέχουμε- να αντέχουμε- να αντέχουμε.
Μια μέρα γεννιέσαι και κηδεύεσαι μονάχα.
Τόσο αλαζόνας, πράος.
Στο τέλειο τέλος εμπλεκόμενος τεχνοκράτης.
Τόσο πολύ, όσο μονάχος `συ θα ορίσεις.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
31 Μαρτίου 2012 στις 2:10 π.μ.
31 Μαρτίου 2012 στις 2:10 π.μ.
Άξαφνου μπήκε στο δωμάτιο.
Άλλαξε τακτικά την επίσημη του φορεσιά.
Φόρεσε τις άπλυτες πυτζάμες.
Το λευκό σκουφί του.
Έκατσε στην πολυπόθητη καρέκλα.
Σήκωσε το αριστερό μανίκι.
Έπειτα κρύβοντας μια παράταιρη σφραγίδα.
Στο συρτάρι, άφησε το χρόνο να κυλήσει.
Ένα-δυο λεπτά, άσκοπες μοίρες που διαγράφουνε.
Τα ακριβά ελβετικά ρολόγια.
Πήρε τη βίβλο.
Ελαφριά πατώντας έφτασε γρήγορα στο υπόγειο.
Πόσος χρόνος.
Πόσα τάλαντα.
Πόση αυταρέσκεια.
Σε μια παρθένα αποσιώπηση.
Αναχώρηση τελεσίδικη.
Οριστική και θαρραλέα.
(σάμπως «κι εμείς κάτι κερδίσαμε».
Να αντέχουμε- να αντέχουμε- να αντέχουμε.
Ποιο μήλο, ποια Εύα, ποιο φίδι;)
Ύστερα πέρασαν χρόνια.
Μια μέρα γεννιέσαι και κηδεύεσαι μονάχα.
Τόσο αλαζόνας, πράος.
Ξεβράκωτος με ένα πορνίδιο.
Θαμμένος τόσο βαθειά από τα γεννοφάσκια.
Στο τέλειο τέλος εμπλεκόμενος τεχνοκράτης.
Τόσο πολύ, όσο μονάχος `συ θα ορίσεις.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ
23/03/2012 [21:35]
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
No comments :
Post a Comment