... Κι αλήθεια πολλά τα άστρα μα τόσο μίζερα όταν τα βλέπεις από δω χάμω.
Πραγματικά ανόητα, χωρίς καμιά βαθύτερη ουσία ...
SOUND DESIGN
Κι αλήθεια πολλά τα άστρα μα τόσο μίζερα όταν τα βλέπεις από δω χάμω.
Πραγματικά ανόητα, χωρίς καμιά βαθύτερη ουσία,
ως ένας ωραίος τάφος.
Άραγε θα υπάρχει τρόπος άλλος να φτάσουμε την εικόνα του κόσμου;
Υπήρξαν τόσοι τρόποι κι εμείς διαλέξαμε έναν άλλο.
Πιο βασανιστικό, τόσο να μείνουμε ακέραιοι και ατόφιοι.
SOUND DESIGN
ΑΠΟ
ΞΕΦΤΙΛΑ
Τάφοι και σάπια πτώματα.
Μυρίζουν πέρα στης πόλης.
Τα μεγάλα τείχη.
Καθώς μία γυναίκα προσκολλάται.
Στο μακρινό δρόμο του τίποτα.
Δε με κρατάς εδώ μέσα εσύ.
Μα ούτε κι εγώ θέλησα ποτέ να σε χάσω.
Με ξέχασες, σε ξέχασα κι όλα λησμονημένα μείνανε.
Οι άνθρωποι, τα πουλιά, οι λιγωμένες μπαταρίες του κασετόφωνου.
Κοίτα στον ουρανό τον μεγάλο ουρανό.
Κοίτα τώρα τη πόλη, πως σε ρούφηξε μέσα στα βρομερά νερά της.
Κι ο τάφος ένας για τον καθένα.
Με αίμα πληρωμένος και «υποτέλεια».
Άραγε θα υπάρχει τρόπος άλλος να φτάσουμε την εικόνα του κόσμου;
Υπήρξαν τόσοι τρόποι κι εμείς διαλέξαμε έναν άλλο.
Πιο βασανιστικό, τόσο να μείνουμε ακέραιοι και ατόφιοι.
Μα και ο κόσμος απ’ την άλλη πόσο σαχλός,
σαν ένας τάφος σιωπηρός
και σου λείπει ένα δόντι
και δε ξανακατέβηκες στη παραλία.
Δεκαπέντε χρόνια στην απομόνωση για πιο λόγο;
Τι θες να σου θυμίσω πως κάποτε ήμουν νέος;
Και τα τρένα περνούν και σφυρίζουν